امروز اول مهرماه است

برای ما همیشه چنین وزی روز رفتن به مدرسه و شروع 9 ماه زندگی کردن بود.باید خود را آماده می کردیم که بیشترین ساعات روز را در مدرسه بگذرانیم.

بی اختیار یاد اولین روزی که به مدرسه رفتم افتادم.روزی که تمام بچه های کلاس اولی  با پدر و یا مادر های خود در این روز به مدرسه می آمدند،که مثلا احساس غریبی نکنند.

من چون دوست داشتم پدرم با من به مدرسه بیاید،اما چون مشکلی برایش پیش آمده بود،از مادرهم خواستم که با من به مدرسه نیاید.

بله در اولین روز رفتن به مدرسه با دوستم و پدر او که یک موتور گازی داشت به مدرسه رفتم و در همان روزهای ابتدای شروع کسب علم و دانش متوجه شدم باید تنهای آینده خود را بسازم و قرار نیست روی شانه های آن هیچ کسی تکیه بدهم.

یاد آن روزیهای می افتادم که زنگ آخر وقتی میخورد و همه بچه های کلاس تند،تند سریع به جمع کردم کتاب و کیفهایشان میکردند و در این هنگام معلممان داد میزد  و می گفت:ساکت!

وقتی همه ساکت می شدیم دوباره می گفت:فردا دیکته تا اول درس تصمیم کبری.

چه روزهای پاک و بی دردی داشتیم؛چه روزهای که شب شدن روزها را نمی فهمیدیم و رویای بزرگمان خرید یک دوچرخه دست دوم توسط پدرمان از بازار سید اسماعیل بود.

نکته:دیروز داشتم وسائل بچه خواهرم را که برای رفتن به مدرسه آماده میکرد؛نگاهی انداختم،دیدم جای مخفی و کوچکی برای موبایلش درست کرده که گوشی همراهش را آنجا مخفی کند!

یاد زمان خودم افتادم که پدرم چند سال توانایی گرفتن یک دوچرخه دست دوم برای من و برادرم به صورت مشترک نداشت و هر سال با قبولی در کلاس مربوطه اش باز وعده سال بعد یا تابستان آینده را به ما می داد.

بالاخره روزی هم که برایمان دوچرخه خرید به دلیل آنکه دیگر قدمان بلند شده بود،برایمان خیلی زشت بود که با آن دوچرخه بازی کنیم! 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: